Mostrando entradas con la etiqueta Bernardo Atxaga. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Bernardo Atxaga. Mostrar todas las entradas

12 mar 2022

Hautsi da Anphora : Pott aldizkaria - Loraldia

 Hemen atzoko unerik berezienak...




Memorian betiko gordeko dugun gau magikoa gogoratzeko

Pott aldizkaria



Bilbo, 1978-1980

Ustela aldizkarian (1975-76) bere ibilbidea amaitu ostean, Bernardo Atxaga Bilbora joan eta Manu ErzillaJoxemari IturraldeJon JuaristiRuper Ordorika eta Joseba Sarrionandiarekin batera Pott banda osatu zuen 1977ko irailean. Jatorri, adin, zaletasun, sentsibilitate eta ideologia anitzekoak izan arren, literaturzaletasunak eta adiskidetasunak batu zituen Bilbon. Euskal kultura simulakro bat zela iritzita, izpiritu berri baten jabe ziren bandakideek literatura heterodoxoaren eta abangoardiaren abiapuntua ezarri zuten kulturalki hila zegoen hirian.



Aleari buruzko informazioa

PotPoyt bandaren berriemailea
     (1978-martxoa)

Aleari buruzko informazioa
Pott bandaren blaga (Non gertatu han ostatu)
     (1978-ekaina)
Aleari buruzko informazioa

Pott (barnean dio: Pott bandaren blaga)
     (1978-azaroa)

Aleari buruzko informazioa

Pott bandaren braga
     (1979-martxoa)

Aleari buruzko informazioa
Pott bandaren praka
     (1979-uztaila)
Aleari buruzko informazioa
Pott tropikala
     (1980-ekaina)

28 mar 2020

Adan eta bizitza - Bernardo Atxaga

Adan eta bizitza



Gaixotu zen Adan paradisua utzi eta aurreneko neguan,
eta eztulka, buruko minez, hogeita hemeretziko sukarraz,
negarrari eman zion Magdalenak gerora emango bezala,
eta Evagana zuzenduz "hil egingo naiz" esan zion oihuka,
"gaizki nago, maite, hilurren, ez dakit zer gertatzen zaidan".
Harritu egin zen Eva hitz haiekin, hil, hilurren, gaizki, maite,
eta berriak iruditu zitzaizkion, hizkuntza arrotz batekoak,
eta ezpain artean ibili zituen maiz, hil, hilurren, gaizki, maite,
harik eta zehazki ulertzen zituela iruditu zitzaion unerarte.
Ordurako sendatua zegoen Adan, eta poz pozik zebilen.
Paradisuaz geroko lehen gertaera hark segida luzea izan zuen ,
eta lehengoez gain, hil, hilurren, gaizki, maite, Adan zein Evak
hitz berriak ikasi behar izan zituzten, min, lan, bakardade, poz
eta beste hamaika, denbora, neke, algara, eder, ikara, kemen;
hiztegia hazten zenarekin batera, zimurtuz joan zitzaien azala.
Zahartu zen erabat Adan, sentitu zuen hurbil heriotzaren ordua,
eta Evarekin elkarrizketa sakon bat izateko gogoa sortu zitzaion;
"Eva", esan zion, "ez zen ezbehar bat izan paradisuaren galtzea;
oinazeak oinaze, minak min, gure Abelen zoritxarra halako zoritxar,
bizi izan duguna izan da, zentzurik nobleenean esanda, bizitza".
Adanen hilobi atarian malko arruntak ixuri ziren, gatz eta urezkoak,
lurrera erortzerakoan hiazinto edo arrosa alerik eman ez zutenak,
eta Kain izan zen, paradoxaz, negarrez bortitzen puskatu zena;
Gero Evak irribarre xamurrez gogoratu zuen Adanen lehen gripea
eta halaxe, lasai, etxera joan eta salda beroa hartu zuten, eta txokolatea.

La vida según Adán

Enfermó Adán el primer invierno después de su salida del paraíso
y asustado con los síntomas, la tos, la fiebre, el dolor de cabeza,
se echó a llorar igual que años más tarde lo haría María Magdalena,
y dirigiéndose a Eva, "no sé qué me ocurre" gritó, "tengo miedo"
"amor mío, ven aquí, creo que ha llegado la hora de mi muerte".
Eva se sorprendió mucho al oir aquellas palabras, amor, miedo, muerte
y le pareció que pertenecían a una lengua extraña, ajena al paradisiaqués,
y anduvo con ellas en la boca, masticándolas como pepitas, como raíces,
hasta que creyó, amor, miedo muerte, comprender enteramente su sentido.
Para entonces Adán ya se había repuesto, y volvía a sentirse feliz, o casi.
Fue sólo, aquel hecho extraparadisíaco, el primero de una larga serie,
de modo que Adán y Eva siguieron, por así decir, recibiendo clases intensivas
de la lengua que decía amor, miedo, muerte, aprendiendo palabras como
cansancio, sudor, carcajada, carcaj, carcamal, canción, caricia o cárcel;
a medida que crecía su vocabulario, las arrugas de su piel aumentaban.
La hora de la muerte, la verdadera, le llegó a Adán siendo ya muy viejo,
y quiso entonces transmitir a Eva lo que había aprendido, su última verdad.
"¿Sabes, Eva?", le dijo, "la pérdida del paraíso no fue en realidad una desgracia".
A pesar de los trabajos, a pesar de lo del pobre Abel y todos los demás conflictos,
hemos conocido lo único que, noblemente hablando, puede llamarse vida. 
Sobre la tumba de Adán se derramaron lágrimas corrientes, de agua y sal,
que cayeron a tierra y no criaron jacintos, ni rosas, ni flores de ninguna clase,
y de todos ellos fue Caín el que, paradójicamente, con más desgarro lloró;
Luego Eva recordó con cariño el susto de Adán cuando su primera gripe,
y todos se calmaron, y se fueron, y tomaron algo, y comieron un bollo.

Life according to Adan

The first winter after leaving Paradise, Adam fell ill,
And, alarmed by his symptoms: coughing, fever, headache, 
He burst into tears, just as Mary Magdalene would many years later. 
Then, addressing Eve, he cried: 'I don't know what's wrong with me. 
Come here, my love, I fear the hour of my death is near.'
Eve was very surprised to hear the words lovefear and death
they seemed to belong to a strange language, quite unlike the language of Paradise, 
And she rolled them around in her mouth, chewing on them like tomato seeds or roots, 
Until she felt she had understood them fully: lovefeardeath
But by then, Adam had recovered and was happy again - well - almost.
That extra-paradisaic event was only the first in a long series, 
And Adam and Eve continued their intensive course in that language
which spoke of lovefear and death, learning words such as
Drudgery, sweat, delight, dagger, perish, song, caress and prison; 
As their vocabulary increased, so did the wrinkles on their skin.
The hour of Adam's death, the real one this time, came when Adam was very old, 
And he wanted to tell Eve all that he had learned, his ultimate truth. 
You know, Eve, he said, 'losing Paradise wasn't really such a bad thing. 
Despite all the hard work, the business with poor Abel and other such problems, 
We have experienced the only thing that deserves the noble name of life.'
On Adam's tomb a few ordinary saltwater tears were shed, 
And where they fell to earth no hyacinths or roses or flowers of any sort sprang up, 
And paradoxically enough, it was Cain who cried the most. 
Then Eve recalled fondly how frightened Adam had been by that first bout of flu, 
And they all stopped crying and went off for a drink and a bite to eat.
Translated by Margaret Jull Costa

27 may 2017

Bernardo Atxaga - Muskerraren bidea



Bernardo Atxaga - Muskerraren bidea




Asteasun Obaba munduarekin egindako ibilbidea zoragarria izan zen Atxaga duen duintasuna hizlari bezala  aparta da. 

Has gaitezen batzuekin:


















Ibilera bakante bat mundura zabaltasunera. Elizaren ondoan kampainak jotzen hasi zirenean honako pasadizua kontatu zuen : Aspaldi kanpaia erori eta oso handia zenez berriro igotzeko, gizon sendoak ezinik ibili ziren mailuaz apurtzeko, gizon ttipia agertu arte mailu txiki batekin beral zekien puntuan jo eta kanpaia desegin zen.










Elizaren barruan mandala azaldu zigun non elizan, potean eta udaletxeko armarían agertzen da. Mandala unibertsoaren mundua zirkularra.Hiru espata eta sugea Jesusen irudian, Vaticanon dago ere. Erromara daramala, horrek Elizal agindu du Euskalherria betidanik. Aginteak begiak eta belarriak herria ezagutzeko. Kanpaiak mankatzen zituen denbora.



























Elizaren ondoan Hipilito Errektorearen etxea zegoen, Errektoreak oreka mantentzeaz gain, abilidadea zuen herrian gertatzen ziren arazoei aurre egiteko, adibidez semea tiro bat bota zuen aitari eta hórrela isugarrizko izkanbila suposatuko luke herriarentzat eta familiarentzat, kartzela eta ondorioaketa zurrumurruak zabalduko zutela herrian eta ingurunean, berak jakin ahala aitarekin hitz egin eta istripu bihurtu zen. JuanBatista Agirre errektorea zen.

Beste bi perla utzi zituen: lehenengoa eliz ondoan bizi zen Cabanas Oteiza pintorea falangekoa izan zan eta espainako armiarman dagoen arraoa berak margoztu zuen, baita Juan telleriaveste euskalduna  "cara al sol" abesti euskaldun baten soinuaz oinarritu zen..


Antonio Arrue , karlista eta euskalzalea  ez zen germanofiloa. Senatari franquista eta horri esker Euskaltzaindia, bertsolariak eta Egan aldizkaria posible izan ziren, bere garaian posible ziren Mirande, Arestil eta Ganduaga hitzaldiak1965.



Estereotipoak, euskaldunak eta baserritareak, alde ilunak, txistu ondo joten eta Donostira joan zen musika ikastera , gero Pablo Sorozabal izan zen beste asteasuar famatua.


Eskerrik asko Bernardo, hurengora arte.


19 mar 2014

'Pierrot izeneko automata' Bernardo Atxaga Arriagan


Atxaga Arriaga antzokian

Joxe Anjel Arbelaitzen 'Leku hutsak, hitz beteak' lana.


Adan eta bizitza

Gaixotu zen Adan paradisua utzi eta aurreneko neguan,
eta eztulka, buruko minez, hogeita hemeretziko sukarraz,
negarrari eman zion Magdalenak gerora emango bezala,
eta Evagana zuzenduz "hil egingo naiz" esan zion oihuka,
"gaizki nago, maite, hilurren, ez dakit zer gertatzen zaidan".
Harritu egin zen Eva hitz haiekin, hil, hilurren, gaizki, maite,
eta berriak iruditu zitzaizkion, hizkuntza arrotz batekoak,
eta ezpain artean ibili zituen maiz, hil, hilurren, gaizki, maite,
harik eta zehazki ulertzen zituela iruditu zitzaion unerarte.
Ordurako sendatua zegoen Adan, eta poz pozik zebilen.
Paradisuaz geroko lehen gertaera hark segida luzea izan zuen ,
eta lehengoez gain, hil, hilurren, gaizki, maite, Adan zein Evak
hitz berriak ikasi behar izan zituzten, min, lan, bakardade, poz
eta beste hamaika, denbora, neke, algara, eder, ikara, kemen;
hiztegia hazten zenarekin batera, zimurtuz joan zitzaien azala.
Zahartu zen erabat Adan, sentitu zuen hurbil heriotzaren ordua,
eta Evarekin elkarrizketa sakon bat izateko gogoa sortu zitzaion;
"Eva", esan zion, "ez zen ezbehar bat izan paradisuaren galtzea;
oinazeak oinaze, minak min, gure Abelen zoritxarra halako zoritxar,
bizi izan duguna izan da, zentzurik nobleenean esanda, bizitza".
Adanen hilobi atarian malko arruntak ixuri ziren, gatz eta urezkoak,
lurrera erortzerakoan hiazinto edo arrosa alerik eman ez zutenak,
eta Kain izan zen, paradoxaz, negarrez bortitzen puskatu zena;
Gero Evak irribarre xamurrez gogoratu zuen Adanen lehen gripea
eta halaxe, lasai, etxera joan eta salda beroa hartu zuten, eta txokolatea.

22 jun 2013

Bernardo Atxagaren maisutasuna "Obabakoak" 25. urteurrenean


“Obabakoak” 25 urte

El escritor Bernardo Atxaga (Asteasu, Gipuzkoa, 1951) se ha mostrado "muy feliz" por el 25º aniversario de su novela Obabakoak, una obra "que ha conseguido mantenerse viva en una era en la que los libros solamente llegan a vivir unos meses".
Atxaga ha leído los primeros párrafos de su novela, con los que que ha dado comienzo la lectura ininterrumpida de esta obra que se celebra este jueves en el teatro Arriaga de Bilbao con motivo del 25º aniversario de su publicación, un evento organizado por el euskaltegi Bilbo Zaharra. "Más que un homenaje el acto de hoy es una fiesta, una celebración", ha decarado el escritor.



Peru,Bilbo Zaharra Euskaltegiko arduraduna eta nire irakasle ohia.

Iñaki Irazu Atxagaren anaia liburuaren zatia interpretatzen.





IÑAKI IRAZU
Asteasun jaioa, 1954an.
Ekonomia ikasketak egin zituen Donostiako Enpresa Ikasketen Unibertsitate eskolan. 1985tik Bilbon bizi da, eta 30 urtez euskara irakasle izan da Bilbo Zaharra euskaltegian.
Villa de Bilbao saria irabazi zuen, eta poema asko idatzi ditu, hoietako batzuk abestien letretarako erabili direnak- Jabier Muguruza abeslariak bere poema asko erabili ditu. Bernardo Atxagaren anaia.
Bilbao lerrorik lerro antologiak (Bilboko Udala, 2001) idazle honen poema batzuk erakutsi zituen, orain arte libururik argtaratzea nahi izan ez duena. Iñaki Irazuren poemetan, “sentiberatasunezko uneak harrapatzeko asmoa” nabarmentzen da. Irazuk, idazteaz gain, gogoko dituen poetekin jardun dramatizatuak egin izan ditu. Horra, adibidez, Bilbo Zaharra Forum-en egitarauaren barruan, Gandiaga, Lizardi eta Iparragirreri eskaini izan dizkionak.


Josean Goikoetxea akordioia jotzen.




JOXAN GOIKOETXEA
Hernanin jaioa 1967an.
Musikari gipuzkoarra da. Kantuak, euskal dantzek eta txistuak bideratu zuten musikaren mundura. Akordeio-ikasketak egin zituen Donostiako Kontserbatorioan, eta egungo akordeoia eta musikaren abangoardia gertutik ezagutzeko aukera izan zuen. Europako hainbat musika-ekitalditan aritu zen, etaFrantziako Le Thorren sakondu zituen bere ikasketak. Richard Galliano akordeoi-jotzaile frantsesaren eraginpean kaleratu zituen bere bi lehenengo lanak (1988-1991), jazzaren arloan.
Hernaniko Akordeoi Taldea sortu zuen1987an, eta ganbera-musika landu zuen taldearekin, Libertango (1991) lana kaleratuz. 1985. urtetik, Hernaniko Musika Eskolako irakaslea da, eta kolaborazioak egin ditu Espainiako eta Euskal Herriko hainbat musikarirekin. Juanmari Beltranekin, esaterako, bide berritzaileak ikertu zituen: Egurraren orpotik dator (1993) eta Beti Ttun-ttun (1998). Suso Saiz gitarristarekin Quartet lana kaleratu zuen1997an, Nafarroako Jaialdietan zuzenean grabatutako diskoa. Folk musika tradizionala lantzen duen Alboka taldeko kide da, eta talde horrekin Alboka (1995), Bi beso lur (1998) eta Lorius (2000) lanak egin ditu, azken hori kanpoko artista ezagun askoren lankidetzarekin.
Bakarka kaleratu ditu Lehenengo geltokia (1988) eta Kollage (1991). Aztarna zigiluaren bidez, musika, irudia eta testua uztartzen dituzten produktu multimediak osatzen ditu. Beste egile batzuen lanarekin batera, bere Goazen lagun lana kaleratu zuen zigilu horretan 1995ean, musikari askoren lankidetzaz. Telebistarako eta antzerkirako lanak ere egin izan ditu.

Ekitaldia amaieran Edurne Exebarria eta beste euskaltzaleekin Bilbo zaharrean ibili ginen aurreko egunean Sarasolak esandakoaz euskalkiei buruz eta trago batzuen laguntzaz amaiera eman genion arratsaldeari.

Su próximo proyecto, la novela Nevadako egunak, (en castellano, los días en Nevada) verá la luz este año con una estructura literaria parecida a Obabakoak pero con textos escritos casi 30 años después. Atxaga ganó con Obabakoak el Premio de la Crítica de narrativa en euskera, el Premio Nacional de Narrativa y el Premio Euskadi de Literatura en euskera

19 oct 2012

Soinujolearen semea: Antzerki bikaina





Arriagan "Soinujolearen semea" antzerkia aurkezten du Arriaga Antzokian

David eta Joseba txikitako lagunak dira. Haur izateari utzi eta berehala, David ohartzen da bere aita gerra zibilean nazionalekin lankidetzan ibili zela. Frankismoaren aurkako borrokak liluratuta, biek 70eko hamarkadaren hasierako ETAn sartzea erabakitzen dute, arrazoi ideologikoengatik batek, arrazoi emozionalengatik besteak. Borroka klandestinoan aldi labur eta baldarra egin ondoren, Frantziako erbestea iritsi zen. Apur bat geroago, Davidek xarma galdu zuen, eta geroago, taldea bertan behera utzi zuen, lagunari eta kolektiboari traizioa eginez. Espetxetik atera ondoren, ingurukoek baztertuta, David Amerikara joan zen bizimodu berria hasteko.

Hogeita hamar urte geroago, Davidek, azkenean pozik bizitzea lortu ondoren, Kaliforniako etxean Josebaren bisita du. Joseba iraganeko kontuak eskatzera etorri da. Soinujolearen semeak iraganean alde batera utzitako mamuei aurre egin beharko die.

Nabarmentzekoa da Joseba Apaolaza eta Amancay Gaztañagaren lanak.

Ikusgarri benetan. Iñaki Salvador akordeoi musikarekin.