Aro baten amaiera : Saizarbitoria - Martutene

Martutene. Dadoa zenbait aldiz jaurti ondoren, bosta atera da:


Julia, Martin, Pilar eta Abaitua dira lau kantoietako puntuak; erdikoa,

Lynn.

Julia itzultzailea da, Martin, idazlea; Pilar eta Abaitua medikuak.

Berriro osatzeko (edo desegiteko) prozesuan dauden bi bikote.

Horretan, neska amerikar bat agertzen da haien bizitzan;

soziologoa da, Max Frischen eleberri bateko protagonistaren

izena du. Lynnek ez du nahi, baina aspalditik lokartuak zeuden

harreman haien zimenduak astinduko dituzten erreakzioak abiaraziko

ditu haiengan: alaitasuna, desira eta bizi berri bati ekiteko

poza eta ilusioa.

Lehenengo kapitulua:

HARRI GABILONDOK GOZAMEN BATEAN egin du gertalekuaren deskribapena,


kontakizunaren harrigarriaz sinetsia. Ezer kontatzen duen aldiro dirudi

uste horretakoa, alegia, harrigarria eta miresgarria deritzola esaten duenari.

“Ez didazue sinetsiko gertatu zaidana”, esango du, adibidez, eta

horren suhar eginiko iragarriaren ondotik etorri ohi dena nahigabetzeko

modukoa egin ohi zaio Juliari, eta sobera luzea gehienetan. Luzeegiak zaizkio,

begi gris haietatik begiratua kendu ezinik, kontakizuna administratzeko

egiten dituen pausak, eta espantuzkoak kontatzaileak bere buruari

eragiten dizkion harritu edo miretsiaren adierazpenok, entzuleari sortzen

dion zirrara eskasaren aldean bereziki.
 
irakurri on line

Con ‘Kandinskyren tradizioa’ Ramon Saizarbitoria se despidió de la escena literaria vasca por un lapso de tiempo considerable. Nueve años después de aquella novela breve regresa con ‘Martutene’, un trabajo en el que reincide en dos de sus temas preferidos: la culpa y las mujeres




“Lo que nos hace universales es hablar de lo nuestro”


laster argitaratzeko: 23-04-2012